Młodość
Jimi Hendrix urodził się o godzinie 10:15, 27 listopada 1942 roku, w King County Hospital w Seattle w stanie Waszyngton, w momencie narodzin jego ojciec stacjonował w bazie wojskowej w Fort Rucker w Alabamie. Matka chłopca, 17-letnia Lucille Jeter Hendrix (1925–1958) dała mu dwa imiona: Johnny i Allen. Hendrix był pochodzenia afroamerykańskiego, irlandzkiego oraz indiańskiego (z plemienia Czirokezów) Matka zostawiła go pod opieką przyjaciół z Berkeley w Kalifornii, jednak odwiedzała syna, a czasem zabierała na kilka dni.
Rodzice Jimiego pobrali się na 3 dni przed wyjazdem na pobór jego ojca. Po zwolnieniu z wojska James Allen Ross „Al” Hendrix (1919–2002) przejął opiekę nad synem, któremu zmienił imiona na James Marshall – na cześć swego zmarłego brata Leona Marshalla Hendriksa. Rodzina doświadczyła trudności finansowych z powodu kryzysu gospodarczego po II wojnie światowej. Hendrix miał braci: Leona, Josepha, Alfreda i siostry: Kathy i Pamelę. Joseph urodził się chory i został oddany pod opiekę państwa, gdy miał trzy lata. Jego dwie siostry zostały oddane do adopcji. Kathy urodziła się niewidoma, a Pamela miała problemy ze zdrowiem. Rodzice Hendriksa rozwiedli się, gdy ten miał dziewięć lat, matka umarła w 1958. Z powodu trudnej sytuacji rodzinnej był wychowywany nie tylko przez rodziców, ale i przez babcie i siostrę matki Delores Hall (z domu Jeter), a także przez Dorothy Harding (przyjaciółka siostry Lucille – Delores).
Pierwsze występy
Pierwszym instrumentem muzyka była harmonijka ustna, którą dostał w 1947 roku. W wieku 15 lat kupił za 5 dolarów pierwszą akustyczną gitarę od znajomego swojego ojca. Zastąpiła ona kij od szczotki, na której udawał grę, a także jednostrunowe ukulele, znalezione przez ojca w miejscu pracy, na którym młody gitarzysta umiał zagrać kilka melodii.
Latem 1959 roku dostał od ojca pierwszą elektryczną gitarę Supro Ozark 1560S (w kolorze białym), ale nie miał wzmacniacza. W tym samym roku jego jedynym słabym stopniem w szkole było „F” z muzyki. Według członków innych zespołów z Seattle Hendrix nauczył się większości akrobatycznych, scenicznych popisów (istotnych w tradycji bluesa i R&B), włączając w to grę na gitarze trzymanej za plecami, a także kaczy chód Chucka Berry’ego, od młodego muzyka Raleigha „Butcha” Snipesa, który był gitarzystą w lokalnym zespole The Sharps.
Grał w wielu miejscowych zespołach, czasami dając występy poza stanem Waszyngton i co najmniej jeden raz za granicą – w Vancouver. Był szczególnie zainteresowany Elvisem Presleyem, którego zobaczył na koncercie w Seattle w 1957 roku. Wczesne zainteresowanie bluesem wzięło się ze słuchania płyt Muddy’ego Watersa i B.B. Kinga, które należały do niewielkiej kolekcji ojca. Pierwszy występ gitarzysty odbył się z bezimiennym zespołem w podziemiach synagogi, z powodu zbyt dzikiej gry i popisów wyrzucono go zaraz po jego zakończeniu. Formalnie jego pierwszym zespołem byli The Velvetones, z którymi regularnie występował w Yessler Terrace, później dołączył do The Rocking Kings. Pierwszym występem grupy za który otrzymała wynagrodzenie (35 centów) był koncert w National Armory w Kent w Stanie Waszyngton. Po stracie gitary (pozostawiona na noc za kulisami, została skradziona), ojciec kupił mu nową, białego Silvertone Danelectro którego pomalował i podpisał imieniem swojej dziewczyny – Betty Jean.
Hendrix ukończył szkołę średnią, jednak nie zdołał ukończyć Garfield High School (wyrzucono go w 1959), chociaż później, gdy stał się już sławny, został nagrodzony honorowym dyplomem uczelni, a w latach 90. XX w. jego popiersie umieszczono w szkolnej bibliotece.